Diabolik Lovers: Rozdział 45

Oto przybywam ze świeżutkim rozdziałem! Mam nadzieję, że się wam spodoba i że podzielicie się ze mną swoimi opiniami na jego temat! ^^
Chciałabym was także zapytać o to, czy nie macie jakichś pomysłów na zwiększenie aktywności na blogu (jako, że niestety spadła przez ten ostatni rok)?  Chodzi mi tutaj głównie o to, aby przyciągnąć nowych czytelników i by większą ilość osób zachęcić do komentowania. Naprawdę zależy mi na komentarzach, bo często tylko w ten sposób mogę się przekonać, co sądzicie o mojej twórczości. Chciałabym więc widzieć ich tutaj więcej! Napisanie przecież tych paru zdań nie zajmuje wiele czasu, a mi daje dużo radości oraz potrzebnej motywacji. Nie bójcie się komentować! Piszcie, co wam się podoba, a co nie! Dzielcie się swoimi wrażeniami, przemyśleniami itp. Będę bardzo wdzięczna! Och, no i oczywiście bardzo dziękuję tym osobom, które decydują się na komentowanie~. Gdyby nie one, nie wiem, czy kontynuowałabym publikowanie swoich historii.
No dobrze, już bez dalszego przeciągania - jeśli macie jakieś pomysły, po prostu podzielcie się nimi ze mną.
Życzę miłego czytania! ^^

Zdjęcie

                Gdy w szkolnym budynku rozbrzmiał dzwonek wzywający uczniów na zajęcia, Ayato wciąż stał oparty o ścianę. Czekał. Nie spieszyło mu się na lekcję. Najpierw miał coś do załatwienia. Upewnił się, żeby przechodząca właśnie korytarzem Natsuki go nie zauważyła. Z nią akurat teraz nie miał zamiaru się kłócić. Odprowadził ją wzrokiem, po czym wyszedł ze swojej kryjówki, którą stanowił jedynie boczny korytarz i zaczaił się na swoją ofiarę.
            Wątpił, by drugi wampir go nie zauważył, choć ten przechodząc obok ostentacyjnie go zignorował. Ręka Ayato wystrzeliła w bok szybko niczym atakujący wąż, a jego palce wbiły się w złapane ramię, szarpnięciem zmuszając ciemnowłosego chłopaka do zatrzymania się.
            - Posłuchaj mnie uważnie, kundlu – warknął Ayato, przysuwając się bliżej ciemnowłosego. Zapach tej mieszanki człowieka i wampira naprawdę go drażnił. – Jeśli chociaż spróbujesz coś jej zrobić, to własnoręcznie zajmę się twoimi torturami. Upewnię się, że będę miał odpowiednio dużo przyjemności, zanim w końcu zdechniesz. Rozumiesz?
            Ruki spojrzał na niego wreszcie swoimi niebiesko-szarymi oczami. Jego mina nie zdradzała żadnych emocji.
            - Mówisz to, bo przejmujesz się nią jak swoją własnością czy jak osobą, na której ci zależy?
            Na twarzy Ayato drgnął mięsień, a jego oczy zwęziły się.
            - A co cię to obchodzi?
            Ciemnowłosy prychnął, wyrywając ramię z uścisku.
            - Po prostu zdziwiłoby mnie to, gdyby któryś z was był w stanie odczuwać jakieś w miarę ludzkie uczucia.
            - Nie jesteście lepsi od nas – odgryzł się zielonooki.
            Ruki uniósł jedynie brew. Po chwili zmierzył młodszego chłopaka uważnym wzrokiem.
            - Chcę ci tylko uświadomić, że to samo tyczy się ciebie. Spróbuj ją tknąć, a pożałujesz tego. Pożałujesz, że kiedykolwiek się urodziłeś.
            Ayato obnażył kły. To, że ta mieszanka ośmielała się mu grozić, drażniło go jeszcze bardziej niż jej zapach. O wiele bardziej.
            - Czego ty od niej chcesz? – syknął.
            Ruki odwrócił wzrok, jakby ta rozmowa zdążyła go już znudzić. Niespiesznie poprawił torbę zawieszoną na swoim ramieniu, najwyraźniej gotów w każdej chwili do odejścia.
            - Nie twój interes – oznajmił krótko.
            Posłał Ayato przeciągłe spojrzenie, w którym czaiło się ostrzeżenie. Ten nie pozostał mu wcale dłużny. Przez chwilę po prostu mierzyli się wzrokiem, aż w końcu starszy z nich bez słowa odmaszerował w swoją stronę.
            - Za kogo ten kundel się ma? – wymamrotał do siebie Ayato po jego odejściu. Odczuwał nieodpartą pokusę, by rzucić się za nim i rozedrzeć go na strzępy. Niestety, jak uważała Natsuki, był on im potrzebny.

***

            Minęło kilka dni od mojej rozmowy z Rukim, a on wciąż się ze mną nie skontaktował. W związku z tym zaczynałam coraz bardziej się martwić. Czas nieubłaganie upływał, a ja wciąż nie znałam odpowiedzi na zbyt wiele pytań… Moje życie tak bardzo pokomplikowało się, kiedy przybyłam do rezydencji rodziny Sakamaki… A może raczej ono było już takie wcześniej, lecz dopiero w tym domu wszystko zaczęło wychodzić na jaw.
            Pogrążona w myślach, nie mając nic lepszego do roboty, kręciłam się bez celu po domu Sakamakich. O ile wygodniejsze było to w przeciwieństwie do tego, jak wyglądało to na początku, bez towarzystwa sadystycznych wampirycznych nianiek z irytującą zdolnością do teleportacji.
            Nagle dostrzegłam, że jedne z wielu drzwi znajdujących się na ścianie korytarza, który akurat przemierzałam, były uchylone. Kierowana zwykłą ciekawością zbliżyłam się do nich i zajrzałam do środka. Wewnątrz nikogo nie dostrzegłam, więc pchnęłam ostrożnie drzwi i wsunęłam się do środka. Pomieszczenie to wyglądało, jakby nikt nie zaglądał do niego od dawna. Większość mebli przykryta była białymi płachtami materiału. To, co natomiast było odsłonięte, pokrywała gruba warstwa kurzu. Zdziwiło mnie to, ponieważ służba braci zazwyczaj dokładnie sprzątała wszystkie kąty.
            Jednym z niezasłoniętych elementów pomieszczenia była szafa z półkami pełnymi książek. Z zainteresowaniem powiodłam wzrokiem po tytułach wypisanych na ich grzbietach. W większości nic mi nie mówiły. Niektóre w dodatku zapisane były w obcobrzmiących językach. Chciałam przyjrzeć się chociaż jednej z książek uważniej, więc chwyciłam pierwszą lepszą i pociągnęłam, by ją wysunąć. Wówczas jednak w wyniku tego ruchu  coś wypadło spomiędzy upchniętych ciasno książek i spadło na podłogę u moich stóp. Puściłam książkę, by podnieść ten, jak mi się wydawało, kawałek papieru. W rzeczywistości, gdy już mogłam lepiej się przyjrzeć, okazało się, że była to niewielka, podłużna fotografia. Ukazane było na niej śpiące niemowlę, zawinięte w różowy kocyk. Odwróciłam zdjęcie na drugą stronę, gdzie widniały jakieś uwagi zapisane starannym, eleganckim pismem. Znaki wyblakły ze starości, więc chwilę zajęło mi odszyfrowanie ich znaczenia. Kiedy mi się to wreszcie udało… zamarłam.

„Natsuki
Data urodzenia: 11 czerwca 1996 r.
Grupa krwi: 0
Prawdopodobieństwo kompatybilności: Wysokie”

            To były moje dane. Zatem na zdjęciu najprawdopodobniej to też byłam ja. Ale czemu ono wraz z informacjami o mnie znajdowało się w opuszczonym pokoju w domu Sakamakich? I czego miało dotyczyć to „prawdopodobieństwo kompatybilności”? Skojarzyło mi się to z sercem Cordelii, co wywołało u mnie nieprzyjemne dreszcze.
            Czy to możliwe, żeby to wszystko było zaplanowane od samego początku?
            Drgnęłam, usłyszawszy czyjeś sapnięcie. Podniosłam wzrok, odruchowo chowając zdjęcie za plecami. W drzwiach stała śmiertelnie blada pokojówka. Wpatrywała się we mnie szeroko otwartymi oczami. Nim zdążyłam się odezwać, zgięła się w sztywnym ukłonie.
            - Przepraszam, ale nie powinno tu panienki być – odezwała się cichym, drżącym głosem. – Nie wolno tutaj przebywać.
            - Och, nie wiedziałam. Drzwi były otwarte, więc…
            - Proszę stąd wyjść – jej głos brzmiał dziwnie i nienaturalnie, jakby mówiła do mnie jakaś maszyna.
            - Dobrze, przepraszam. – Wciąż trzymając dłonie za plecami wsunęłam zdjęcie do rękawa swetra. – Już mnie nie ma.
            Minęłam służącą, która sądząc po wyglądzie była niewiele starsza ode mnie i wyszłam na korytarz. Ruszyłam w kierunku swojego pokoju, ale zdążyłam jeszcze zauważyć, jak kobieta zamknęła drzwi na klucz, po czym oddaliła się pospiesznie do swoich obowiązków.

Starając się nie zaprzątać sobie głowy zachowaniem pokojówki, wróciłam do swojego pokoju. Reszta mieszkańców rezydencji gdzieś przepadła zajęta swoimi sprawami, więc sama postanowiłam znaleźć dla siebie jakieś zajęcie. Usiadłam na krześle przy toaletce, zastanawiając się, czy skorzystać z okazji i poszukać jakichś informacji na własną rękę. Postukałam palcem w obudowę telefonu, a wtedy w mojej głowie rozległ się okropny chichot.
            - Dobrze się bawisz?
            Podniosłam głowę i spojrzałam w lustro, z którego spoglądały na mnie oczy w kolorze jadowitej zieleni. Czerwone, kształtne usta wygięły się w uśmiechu.
            - To raczej ja powinnam zadać to pytanie – odparłam, posyłając wampirzycy nienawistne spojrzenie.
            Cmoknęła.
            - Oj, nie bądź taka. Korzystaj póki masz jeszcze okazję, dziewczę. – Zmierzyła mnie wzrokiem z powierzchni lustra i przechyliła na bok głowę. – Bo jeszcze trochę i będzie po wszystkim.
            - Och, zamknij się, na litość boską – warknęłam. Miałam dość jej ciągłego paplania w mojej głowie. Gdybym tylko mogła, siłą bym ją stamtąd wyciągnęła. – I wynoś się z mojej głowy!
            - Krzycz sobie dowoli. Niedługo zamienimy się rolami. O ile twój umysł to przetrwa.
            Podniosłam się ze swojego miejsca, zgarnęłam telefon z blatu i zanim odeszłam od toaletki, wykonałam w kierunku lustra wulgarny gest.
            Na szczęście Cordelia sobie odpuściła. Przynajmniej tymczasowo. Korzystając z tej chwili spokoju, umościłam się wygodnie na łóżku i postanowiłam sprawdzić coś w Internecie. Przygryzając dolną wargę, wystukałam na ekranie telefonu hasło „upadła anielica”. Jak można się domyślić, większość wyników, jakie się wyświetliły dotyczyła nadprzyrodzonych istot. Już miałam się poddać, gdyż nie miałam najmniejszego pojęcia, jaki mogłam mieć związek z diabłami. Wtedy jednak jeden  z linków przykuł moją uwagę. Stuknęłam w niego palcem, a on przeniósł mnie na stronę internetową pewnej szkoły. Ze zdziwieniem uświadomiłam sobie, że była to strona mojej poprzedniej szkoły. Nagłówek artykułu, który się wyświetlił, głosił: „Upadłe Anielice dały swój pierwszy pozaszkolny koncert”. Zmarszczyłam brwi i przesunęłam palcem po ekranie, aby przeczytać całość tekstu. Dowiedziałam się z niego, że Upadłe Anielice były zespołem składającym się z trzech dziewczyn, założonym początkowo w celach szkolnych. Później jednak grupa rozwinęła się i zaczęła występować także poza szkolnymi murami. Co w tym wszystkim zdziwiło mnie najbardziej? Moje imię i nazwisko na liście członkiń. Nie potrafiłam w pamięci odnaleźć właścicielek pozostałych imion. Wpatrywałam się z niedowierzaniem w ekran komórki.
            Dlaczego nie potrafię sobie niczego przypomnieć?
            Oczy zaczęły mnie piec od napływających łez. Naprawdę działo się ze mną coś złego. W mojej pamięci było coraz więcej dziur, pustych miejsc, których nie potrafiłam zapełnić odpowiednimi wspomnieniami.
            Odetchnęłam powoli, by się uspokoić. Ponownie uniosłam telefon i tym razem zaczęłam szukać jakichś nagrań z występów Upadłych Anielic. Ledwie włączyłam pierwszy, jaki się wyświetlił, a poczułam, że materac za moimi plecami ugina się pod ciężarem czyjegoś ciała.
            - Co oglądasz? – zapytał Ayato, opierając podbródek na moim barku.
            - Nienawidzę, gdy się tak skradacie – stwierdziłam, wstrzymując ładujący się filmik.
            - My się nie skradamy.
            Przewróciłam oczami.
            - Wiesz, o co mi chodzi. A oglądam… Cóż, wychodzi na to, że samą siebie.
            - To znaczy?
            Westchnęłam i zerknęłam na niego przez ramię, po czym opowiedziałam mu o swoim małym „odkryciu”. Kiedy skończyłam, Ayato oplótł mnie ramionami w pasie i przyciągnął bliżej siebie, aż oparłam się o jego tors.
            - I naprawdę nic nie pamiętasz z tamtego okresu? – zapytał z ustami niemal dotykającymi skóry na mojej szyi. Jego chłodny oddech mnie łaskotał, ale starałam się nie ruszać.
            Zaprzeczyłam bezradnie.
            - Może jedynie jakieś przebłyski, które nie mają większego sensu.
            - A jesteś pewna, że chodzi tu o ciebie?
            - Właśnie miałam obejrzeć wideo, żeby się upewnić, ale raczej… Raczej o mnie.
            - Puść to.
            Bez słowa podniosłam telefon w taki sposób, abyśmy oboje dobrze widzieli i włączyłam nagranie. Naszym oczom ukazała się pogrążona w mroku scena niewielkiego lokalu. Nagle rozległ się dźwięk gitary i w tej samej chwili zapaliły się światła, ukazujące trzy postacie na scenie. Ta grająca na gitarze uniosła wzrok, spoglądając wprost w kamerę i zaczęła śpiewać.

„Tylko przestępca ma rację”
Szeptał anioł, spadając
Ona delikatnie pożera kawałek ciebie
„To moja wina”

            Niemal zachłysnęłam się powietrzem, słysząc swój własny głos. Tak, to był mój głos. To była moja twarz. To byłam ja. Przyjrzałam się uważniej. W migoczącym teraz świetle dostrzegłam czarną sukienkę w gotyckim stylu, którą miała na sobie moja młodsza wersja. Błękitna gitara w jej rękach i srebrny krzyżyk zwisający na łańcuszku odbijały światła reflektorów. Jej twarz natomiast wyrażała spokój i pewność siebie. Kobaltowe oczy z determinacją patrzyły w kamerę.
            Tymczasem do mojego głosu dołączyły te dwóch pozostałych dziewczyn. Jedna z nich grała na keyboardzie, a droga na perkusji. Cała trójka potrafiła się całkiem dobrze zsynchronizować, co przekładało się na wysoką jakość ich występu oraz zadowolenie sporego tłumu, jaki zebrał się pod sceną.
            Oglądając ten występ z jednej strony czułam się dziwnie, a z drugiej byłam zafascynowana. Wciąż miałam wrażenie, że to nie byłam ja. Choć wszystko temu przeczyło. To byłam ja. Ja z przeszłości. Ja, o której zapomniałam. Ja, którą już częściowo zatraciłam.
            Piosenka tymczasem zbliżała się do końca. Moja młodsza wersja pochyliła się bardziej w kierunku statywu z mikrofonem. Krzyżyk zakołysał się w powietrzu. Palce z łatwością przemknęły po strunach gitary.

Mogę zobaczyć lśniącą, czerwoną przyszłość
Która śpiewa:
„Po co się narodziłam?”
Proszę, kochaj mnie
Dopóki nie zostanie spełniony warunek
Dopóki każdy kawałek mnie nie rozpadnie się”*

            Światła zgasły, a tłum ludzi nagrodził występ brawami oraz zadowolonymi okrzykami. Kamera obróciła się, by pokazać schodzące ze sceny trzy dziewczyny, które uściskały się radośnie, po czym podeszły do czekającej na nich grupy ludzi. W tym miejscu nagranie się zakończyło. 

            - I co? – zapytał Ayato po chwili milczenia. – Pamiętasz coś z tego?

            - Tak jak już wcześniej mówiłam… Tylko jakieś urywki. To tak, jakbym miałam w głowie rozsypane puzzle, których nie potrafię odpowiednio do siebie dopasować. – Odłożyłam telefon na bok i pomasowałam palcami skronie. – Zamiast w końcu znaleźć jakieś odpowiedzi, zaczynam mieć coraz większy mętlik. To już się robi męczące.

            - Ale przynajmniej wiesz, do kogo możesz zwrócić się po pomoc.

            Zerknęłam przez ramię na wciąż obejmującego mnie chłopaka. Patrzył na mnie poważnie, jedną dłonią kreśląc na moim biodrze niewielkie okręgi. Jak na niego był to zadziwiająco delikatny i spokojny ruch. 

            - Czyli?

            - Te dwie dziewczyny. 

            - W sumie… Masz rację. W Internecie na pewno da się znaleźć na nie jakieś namiary. Może byłyby w stanie coś mi o mnie opowiedzieć… Boże, jak to brzmi.

            Jęknęłam i ukryłam twarz w dłoniach. Do czego to doszło, żeby to inni ludzie musieli mi opowiadać o mnie samej? 

            - Och, zapomniałabym! – Poderwałam głowę i ponownie spojrzałam na wampira. – Znalazłam coś dzisiaj i chciałam cię zapytać, czy mógłbyś mi to wyjaśnić.

            Spojrzał na mnie pytająco, więc podałam mu zdjęcie, które wcześniej tego dnia znalazłam w tamtym dziwnym pomieszczeniu. 

            - Dziecko?

            - Odwróć.

            Ayato zrobił, jak powiedziałam i zamarł. Czułam, że jego mięśnie się napięły.

            - Co? Wiesz coś?

            Podniósł wzrok i spojrzał mi w oczy. Był poważny. Bardzo poważny.

            - To jego pismo.

            Przełknęłam ślinę.

            - Masz na myśli…

            - Karlheinza. 

            Wciągnęłam ze świstem powietrzem. Mieć swoje podejrzenia, a usłyszeć ich potwierdzenie to… Dwie różne sprawy.

            - Gdzie to znalazłaś?

            Wyjaśniłam mu całą sytuację. Dłonie Ayato zacisnęły się w pięści. Obawiałam się, że może chcieć na mnie nawrzeszczeć, ale tego nie zrobił. Rozmowa na ten temat urwała się w tym punkcie, lecz chłopak przez resztę dnia wydawał się pogrążony w myślach. Nie mogłam go za to winić, skoro sama byłam w podobnym stanie. Wyglądało na to, że oboje mieliśmy sporo spraw do przemyślenia.

*EGOIST - Fallen