Diabolik Lovers: Rozdział 24

Ha! A nie mówiłam, że nowy rozdział DiaLovers pojawi się w piątek? Nieważne, że tak naprawdę mamy już prawie sobotę... Cóż, krótko i na temat - po raz kolejny dziękuję wszystkim za komentarze oraz za to, że w ogóle czytacie moją "radosną twórczość". A przechodząc do rozdziału... Ayato postanowił coś sprawdzić... jednak wydarzenia potoczyły się inaczej, niż chciał. Natsuki wszystko widziała. Ale jak na to zareaguje? Co zrobi Ayato? Przekonajcie się sami!

Ciemność

 Ayato uderzył pięścią w futrynę drzwi. Nie wiedział, ile Natsuki widziała, ale i tak było to zdecydowanie za wiele. Nie chciał tego. Nie tak to powinno wyglądać. Przeczuwał, że teraz ich stosunki pogorszą się jeszcze bardziej i tym razem – całkowicie z jego winy. Zaklął w myślach. Że też musiał mu przyjść do głowy taki idiotyczny pomysł; że też się nie powstrzymał.
 Wbijał wzrok w miejsce, w którym jeszcze chwilę temu stała Natsuki. Odtworzył w głowie obraz jej oczu i tego dogłębnego szoku w nich. Cholera, teraz to na pewno ją wkurzył… a może i zranił.
 Wzdrygnął się, kiedy poczuł na plecach dotyk dłoni. Odwrócił głowę, spoglądając na blondynkę. Zupełnie zapomniał o jej obecności.
- Co, już koniec? To tyle? – zapytała. – Tylko dlatego, że tamta idiotka nas widziała? Czy nie o to ci właśnie chodziło?
- Bądź cicho.
- Myślałam, że może chcesz się na niej odegrać – kontynuowała niezrażona. – W końcu ona wiecznie kręci się koło innych chłopaków.
 Ayato zacisnął szczęki.
- Zamknij się.
- Ostatnio nawet startuje do idola. Czy ona myśli, że ma u niego szansę? Wiesz, jeśli chcesz znać moje zdanie…
Kogo obchodzi twoje zdanie?
- … to właśnie ona jest tu największą dziwką.
 Tego było już za wiele. Fala wściekłości zalała umysł Ayato. Gwałtownie odepchnął od siebie Yuri.
- Zamknij się, powiedziałem!
 Jednak tamta nie dawała za wygraną. Jej usta wygięły się w ironicznym uśmieszku.
- Ooo, czyżbyś jej bronił? Lepiej się zastanów czy warto. W tej szkole jest o wiele więcej nadających się dla ciebie dziewczyn. Na przykład…
- Zejdź mi z oczu… WYNOŚ SIĘ! – warknął Ayato, a jego tęczówki momentalnie przybrały jaskrawoczerwoną barwę. Yuri dopiero teraz zdawała się pojąć, że chłopak mówi zupełnie poważnie. I dopiero teraz naprawdę się wystraszyła. Nagle jakby skuliła się w sobie i czym prędzej opuściła pomieszczenie, zostawiając wreszcie w spokoju wściekłego wampira.

 Wracałam właśnie z sali muzycznej, kiedy moją uwagę przykuły odgłosy dobiegające ze składziku sprzątaczek. Zdziwiłam się, bo z tego co wiedziałam, to sprzątaczki pracowały w szkole na dzienną zmianę. W dodatku, zrodziły się we mnie niezrozumiałe dla mnie, złe przeczucia. Cofnęłam się więc do otwartych drzwi i wstrzymałam powietrze.
 Moim oczom ukazała się całująca się w środku para. Może nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że w półmroku, rozpoznałam obie osoby. Yuri i Ayato.
Moje serce jakby na chwilę się zatrzymało, po czym ruszyło pełną parą. Jego ogłuszające bicie dudniło mi w uszach. Nie byłam w stanie wydusić z siebie słowa. Po prostu stałam i wpatrywałam się w rozgrywającą się na moich oczach scenkę z rosnącym niedowierzaniem.
 W tej chwili Yuri pochwyciła moje spojrzenia i uśmiechnęła się tryumfująco. Zerkając na mnie, przesunęła dłońmi po torsie Ayato i najzwyczajniej w świecie zaczęła rozpinać guziki jego koszuli. Torba zsunęła się bezwładnie z mojego ramienia, uderzając w podłogę.
 Najwyraźniej dopiero ten dźwięk dotarł do Ayato, gdyż odwrócił się zaskoczony w moją stronę.
- Natsu- zaczął, ale nie dałam mu skończyć. Nie chciałam go słuchać. Nie chciałam wiedzieć, co ma mi do powiedzenia. Podniosłam torbę z podłogi i ruszyłam w stronę, z której przyszłam. Najpierw po prostu szłam szybko, później puściłam się biegiem. Znowu zbierało mi się na płacz, ale dzielnie walczyłam ze łzami.
Nie chcę płakać. Nie mogę płakać. Na pewno nie tu.
 Omijałam uczniów na swojej drodze niczym w szalonym slalomie. Rozpychałam się łokciami, parłam do wyjścia. Wiedziałam, że jeszcze chwila i wybuchnę płaczem, robiąc z siebie widowisko na oczach całej szkoły.
 Przedzierając się tak do wyjścia, zderzyłam się z kimś.
- Przepraszam – bąknęłam pod nosem i spróbowałam wyminąć żywą przeszkodę, jednak poczułam uścisk na ramionach. Spojrzałam w górę, wprost w niebieskie tęczówki Shuu.
- Gdzie się tak spieszysz? – zapytał, unosząc jedną brew.
- Ja… muszę stąd wyjść… szybko – wykrztusiłam, błądząc wzrokiem po korytarzu. -  Możesz mnie puścić…?
 Blondyn westchnął, złapał mnie za nadgarstek i pociągnął za sobą do wyjścia. Przy głównych drzwiach natknęliśmy się na Subaru, który spojrzał na nas pytająco. Shuu jedynie pokręcił głową, więc białowłosy ruszył za nami.
 Na zewnątrz opadłam na kamienne stopnie, prowadzące do głównego budynku, a chłopcy usiedli po obu moich stronach.
- To niepodobne do ciebie, wybiegać tak ze szkoły tuż przed rozpoczęciem lekcji – oznajmił Shuu, przyglądając mi się z niejakim zaciekawieniem.
- Coś się stało? – dodał Subaru.
Splotłam dłonie na kolanach, wpatrując się w nie intensywnie, jakby naprawdę zasługiwały na tyle uwagi.
- Ja… widziałam jak Ayato i Yuri się całują… - wyznałam. – I to chyba trochę mnie… zaszokowało…
- Co Ayato zrobił? – spytał z niedowierzaniem Subaru. – I z kim?
- I znowu płaczesz – westchnął Shuu.
- Huh? Przecież ja wcale nie… - dotknęłam opuszkami palców swoich policzków. Shuu miał rację. Płakałam. – Dziwne… - mruknęłam, po czym na dobre wybuchłam płaczem. Znowu. Byłam na siebie wściekła.
Czemu muszę być taka słaba?
- H-hej, spokojnie – odezwał się cicho Subaru, kładąc dłoń na mojej głowie. – Nie martw się…
 Shuu natomiast bez słowa pogładził mnie po plecach nadzwyczaj opiekuńczym gestem. Pociągając nosem, przytuliłam się do blondyna.
- Ej, co ty… - Shuu spojrzał na mnie z góry, zaskoczony.
- Nienawidzę go – burknęłam. – Nienawidzę, nienawidzę, nienawidzę. Tak bardzo chcę go nienawidzić, a jednak…
Nie potrafię.
- Same z wami problemy – westchnął ponownie Shuu, poklepując mnie po głowie, podczas, gdy Subaru starał się pocieszyć mnie słownie. Szczerze mówiąc, nie spodziewałam się po nich takiego zachowania, ale dobrze było mi się przy nich wypłakać. Dzięki nim poczułam się lepiej.

 Mijały kolejne dni, a wraz z nimi powiększała się przepaść w mojej relacji z Ayato. Wciąż się do siebie nie odzywaliśmy i tym razem było mi to na rękę, bo teraz to ja nie chciałam z nim rozmawiać. Byłam na niego wściekła i starałam się od niego jak najbardziej odciąć. Cierpiał na tym jednak mój organizm, gdyż co noc źle sypiałam – albo dręczyły mnie koszmary, albo po prostu rzucałam się po łóżku, mając problemy z zaśnięciem. Oczywiście, nikomu nie przyznałabym się do tego, że także moja psychika nie miała się ostatnimi czasy najlepiej.
 Usilnie starałam się jak najmniej czasu spędzać w towarzystwie Ayato. Posunęłam się nawet do tego, że zmieniłam swoje miejsce przy stole w jadalni, w limuzynie oraz w klasie podczas zajęć. Wszystkie przerwy spędzałam w towarzystwie pozostałych braci lub Kou. Czasami towarzyszył nam także Ruki, chociaż za każdym razem dziwnie się przy nim czułam, a jego uśmiech przyprawiał mnie o dreszcze. Byłam jednak gotowa na niemal wszystko, byle tylko pozbyć się Ayato z mojego umysłu. Niestety, było to trudne…
 Wszystko układała się według mojego planu aż do pewnego dnia. Wróciliśmy właśnie z zajęć i wysiadaliśmy z limuzyny przed rezydencją. Ayato, który siedział przy oknie wysiadł jako pierwszy i teraz czekał na zewnątrz. Zdziwiło mnie to, ponieważ ostatnio zawsze zaraz po wyjściu z samochodu mknął samotnie do domu. Postanowiłam go jednak zignorować. Chciałam go minąć, ale złapał mnie za ramię. Odruchowo cała się spięłam. Próbowałam wyrwać rękę. Zacisnął jedynie mocniej palce.
- Zaczekaj – powiedział.
- Czego chcesz? – szarpnęłam się ponownie, spoglądając na niego spode łba.
- Porozmawiać – odparł krótko.
- A niby o czym? O twoim fascynującym związku z pustą blondynką? Nie, dziękuję. Nie mam ochoty z tobą o tym, ani o niczym innym gadać.
 Jego palce wciąż oplatały moje ramię, a zielone oczy wpatrywały się w moją twarz. Odwróciłam głowę, aby uniknąć kontaktu wzrokowego.
- Wszystko jasne? Świetnie, to teraz puszczaj i zostaw mnie w spokoju, bo nie chcę cię widzieć! – ostatnie słowa wykrzyczałam. Gdy poczułam, że jego uścisk słabnie wyrwałam mu się i oddaliłam pospiesznie. Poczułam bolesne ukłucie w klatce piersiowej, gdyż wypowiadane przeze mnie słowa nie były prawdziwe.

 Ayato zaczynał mieć dość tej ukrytej za powłoką ciszy napiętej atmosfery między nim i Natsuki. Niemal boleśnie odczuwał jak dziewczyna coraz bardziej się od niego odsuwa. Ignorowała go, unikała kontaktu wzrokowego, pokazywała twarz wypraną z emocji. Stosowała jego taktykę. Sam nie rozumiał czemu, ale nie potrafił dopuścić do siebie myśli, że mogłoby tak pozostać na zawsze. Pragnął z nią kontaktu zarówno psychicznego jak i fizycznego.
Czy jeśli to uzależnienie, to można je wyleczyć?, chodziło wampirowi po głowie.
Wreszcie, Ayato miał dość. Musiał z nią porozmawiać.
 Jako pierwszy wysiadł z samochodu i zaczekał, aż Natsuki zrobi to samo. Dziewczyna chciała go zignorować i przemknąć obok niego niezauważona, ale nie miał zamiaru na to pozwolić. Chwycił ją za ramię, zatrzymując w miejscu. Próbowała mu się wyrwać, ale nie miała z nim szans pod względem siły.
 Krótka wymiana zdań, do jakiej między nimi doszło, niemal wstrząsnęła wampirem. Wiedział, że Natsuki będzie zła. Był na to przygotowany. Ale nie spodziewał się, że będzie aż tak zła. Jeszcze nigdy nie widział u niej takiego spojrzenia, nigdy nie słyszał takiego chłodu w głosie. No tak, pewnie mu się należało.
 Ayato był przyzwyczajony do drobnych sprzeczek, jakie często im się zdarzały i które, szczerze mówiąc, go bawiły. Można spokojnie powiedzieć, że lubił się z nią drażnić, a czasami także posprzeczać. Było to ciekawe doświadczenie, sprawdzanie, kto wygra pojedynek na słowa.
 Tym razem jednak nie miał żadnej odpowiedzi na to, co usłyszał. Jasne było, że Natsuki źle interpretowała to, co zobaczyła. Ale ona nie miała o tym pojęcia, a on nie wiedział jak jej to wyjaśnić. Chciał z nią porozmawiać, to prawda… Jednakże nie przemyślał tego wcześniej.
 Natsuki uparcie unikała kontaktu wzrokowego. Błądziła spojrzeniem wszędzie, byleby nie patrzeć mu w oczy. Słysząc jej ostatnie słowa, Ayato poczuł jakby jego ramiona przygniótł jakiś niewidzialny ciężar. Nie chciał tego robić, nie chciał jej puszczać, ale nie widział innego wyjścia. Skoro już i tak była na niego wściekła… Niechętnie poluzował uścisk i pozwolił jej odejść. Nie zdawał sobie jednak sprawy, że za niedługo bardzo tego pożałuje.

 Następnego dnia poprosiłam Subaru, aby przekazał reszcie, że wrócę do domu później, sama. Białowłosy wahał się przez chwilę, ale uspokoiłam go, mówiąc, że mam zamiar przejść się jedynie do kościoła. I było to prawdą.
 Po skończonych zajęciach opuściłam samotnie szkołę i udałam się do katolickiego kościoła znajdującego się zaledwie ulicę dalej. Chciałam w spokoju przemyśleć sobie kilka spraw, a wiedziałam z doświadczenia, że kościół jest do tego idealnym miejscem.
 Pchnęłam ciężkie, drewniane drzwi. Moje kroki odbijały się echem od ścian pogrążonego w kompletnej ciszy budynku. W powietrzu unosił się charakterystyczny zapach kadzidła wymieszany z wonią świeżych kwiatów, a jedynymi źródłami światła były świece stojące przy ołtarzu oraz delikatny blask księżyca, przedostający się przez wymyślne witraże.
 Wsunęłam się do pierwszej od ołtarza ławki, aby znaleźć się blisko światła świec. Uklękłam, wykonałam dłonią znak krzyża, po czym oplatając palcami krzyżyk wiszący na mojej szyi, odmówiłam krótką modlitwę. Pomimo tego, co niejednokrotnie mówili mi bracia Sakamaki, zaprzeczając istnieniu Boga, ja wciąż w Niego wierzyłam. Tak zostałam wychowana i nie miałam zamiaru odwracać się teraz od swojej religii.
 Podniosłam wzrok na misternie wykonane witraże znajdujące się wysoko nad ołtarzem. Przedstawione na nich anioły wydawały się być dziwnie majestatyczne na tle nocy.
 Westchnęłam cicho, czując nagłą tęsknotę za domem, w którym się wychowałam oraz za swoim ojcem. Albo raczej za mężczyzną, który się za niego podawał.
 Nagle poczułam, że coś jest nie tak. Spięłam się, czując na sobie czyjś wzrok. Nie było to za przyjemne uczucie, zważając na miejsce i czas. A także to, że jeszcze chwilę temu byłam tu całkiem sama.
- Ktoś tu jest? – zapytałam zduszonym głosem, zaciskając mocniej palce na naszyjniku, zupełnie tak, jakby ten mógł mnie w jakiś sposób ochronić.
Niespodziewanie, czyjś oddech owionął moją szyję, na której od razu pojawiła się gęsia skórka.
Nie zdążyłam ani się obejrzeć, ani wrzasnąć, gdy do moich ust został przyłożony materiał przesiąknięty odurzającym zapachem.
- Grzeczne dziewczynki powinny już spać – usłyszałam jeszcze znajomy szept przy uchu, po czym jakby posłuszna tym słowom, pozwoliłam, by ogarnęła mnie kompletna ciemność.