Diabolik Lovers: Rozdział 22

Miłych wakacji, moi drodzy czytelnicy! W poprzednim poście zapomniałam was zapytać... jak tam zakończenie roku szkolnego? Jesteście zadowoleni ze swoich świadectw, czy uważacie, że mogłoby wam pójść lepiej? Bez względu na to i tak chyba wszyscy cieszą się, że wreszcie są wakacje. A ja to na pewno :D W końcu wakacje oznaczają więcej wolnego czasu, który mogę spędzić na oglądaniu, czytaniu i pisaniu :3 Przechodząc do rozdziału... Natsuki i Ayato się pokłócili, ale co z tego wyniknie? Jak zniesie to każde z nich? Nie pozostaje wam nic innego, jak przeczytanie tego rozdziału i przekonanie się na własne oczy, że tak powiem :3

Złamane serce

 Resztę czasu jaki pozostał mi do wieczornych zajęć spędziłam na uczeniu się tekstu piosenki na pamięć. Zresztą, tak czy siak nie miałam ochoty wychodzić ze swojego pokoju. Wolałabym nie natknąć się przypadkiem na Ayato.
Czasami żałuję, że jesteśmy w tej samej klasie, przeszło mi przez myśl, gdy obserwowałam czarną limuzynę parkującą przed rezydencją. Niestety, szkoła oznaczała przymusowe spędzenie kilku godzin w jednym pomieszczeniu z Ayato.  W normalnej sytuacji cieszyłoby mnie to, jednak… nie dziś. Bardzo dobrze wiedziałam, że zapewne nie będziemy się do siebie odzywać. Sama, nie byłam jeszcze gotowa, aby szczerze z nim porozmawiać. Może się wydawać, że to przecież nic wielkiego. Jednakże wiedziałam, że Ayato będzie na mnie zły i wolałam nie ryzykować starcia z nim w takim stanie. A także… bałam się tego, co mogłabym od niego usłyszeć. Bałam się potwierdzenia własnych przypuszczeń.
 Tak jak myślałam, nie odezwaliśmy się do siebie ani słowem, wsiadając do limuzyny. I chociaż zajmowaliśmy miejsca obok siebie, to całkowicie unikaliśmy dotykania, czy chociażby patrzenia na siebie nawzajem. Zamiast tego, każde z nas wpatrywało się w okno po swojej stronie, a w limuzynie panowała nienaturalna wręcz cisza. Cały czas czułam na sobie spojrzenia pozostałych wampirów, ale uparcie to ignorowałam. Wreszcie Laito nie wytrzymał.
- Hej, hej, hej, co jest grane? – zapytał. – Czyżby nasze gołąbeczki się pokłóciły?
 Nawet nie musiałam otwierać ust, aby odpowiedzieć. Ayato zrobił to za mnie, warknięciem każąc Laito się przymknąć.
- Ktoś tu chyba dzisiaj wstał lewą nogą – stwierdził Laito, wysiadając chwilę później z pojazdu.
- Mhm… - mruknęłam bardziej do siebie, ruszając w stronę szkoły. Obserwowałam jak czerwonowłosy wampir znikał już w wejściu.
- Powiedz, maleńka – Laito objął mnie ramieniem. – Stało się coś między wami?
 Westchnęłam ciężko.
- Wybacz, ale nie chcę o tym rozmawiać. – Wysunęłam się spod jego ramienia i popędziłam do budynku.
 

 Gdy dotarłam przed salę, w której miały odbywać się zajęcia mojej klasy… zamurowało mnie. Po prostu mnie zamurowało. Co było tego przyczyną? Otóż Ayato stał oparty o parapet i spokojnie słuchał paplaniny Yuri. Tak, tej Yuri.
 Blondynka co chwilę odrzucała włosy i trzepotała wytuszowanymi rzęsami tak, jakby miało od tego zależeć jej życie. W dodatku ostatnie guziki jej koszuli dziwnym trafem nie były zapięte. Bynajmniej, nie przeszkadzało to Ayato, który wlepiał wzrok w miejsce znajdujące się zdecydowanie poniżej jej twarzy.
 Tego było już dla mnie zdecydowanie za wiele. W jednej chwili przygnębienie ustąpiło u mnie miejsca złości podsycanej zazdrością. Nie chcąc tego więcej oglądać, odwróciłam się gwałtownie na pięcie i w tej samej chwili zderzyłam się z Subaru.
- Uważaj – skarcił mnie, robiąc krok w tył. Odwróciłam wzrok. Wszystkie moje emocje musiałam jednak mieć wypisane na twarzy, gdyż białowłosy zmarszczył brwi i zapytał:
- Co jest?
- Nic. Muszę się przewietrzyć.
- Jesteś pewna?
W tej samej chwili podniósł wzrok i dostrzegł scenkę odgrywającą się za moimi plecami. Widać jego też zaskoczyło to, co zobaczył.
- Co on odwala? – Przeniósł wzrok na mnie i potrząsnął głową. Następnie złapał mnie za ramię i pociągnął za sobą w stronę, z której przyszedł.
 Zatrzymaliśmy się na końcu korytarza obok drogi ewakuacyjnej, która ze względu na swoje przeznaczenie była rzadko użytkowana.
- Więc, co się stało?
- Nic – odparłam, unikając z nim kontaktu wzrokowego.
- Ej – Subaru położył dłonie na moich ramionach. –Nie mów, że nic, bo doskonale widać, że jednak coś. Pokłóciliście się?
- Tak jakby – westchnęłam.
- Tak jakby? Ignorujecie się, ty chodzisz smutna, a Ayato nagle patrzy na inne dziewczyny… O co poszło?
- A czemu ty mnie tak wypytujesz? – Zaciekawiona podniosłam na niego wzrok.
- Ja… - Nagle to Subaru odwrócił wzrok, a jego policzki stały się jakby odrobinę bardziej różowe. W końcu odchrząknął i spojrzał na mnie lekko zirytowany. – Po prostu pomyślałem, że lepiej się poczujesz, jeśli komuś o tym powiesz!
 Uśmiechnęłam się pod nosem. Subaru czasami potrafił być naprawdę bardzo uroczy.
- Cóż… - zaczęłam, niepewna jak dobrać słowa. – Po prostu najwyraźniej się nie rozumiemy. Chciałam, żeby był ze mną szczery, chociaż ja też tak do końca nie byłam – uśmiechnęłam się smutno. – I… wydaje mi się, że… przez to jego zachowanie, wmawiałam sobie coś, co chciałabym, żeby było prawdą. Ale… przecież on ma prawo decydować o tym, czy i z kim jest. Więc lepiej będzie jak w końcu… przestanę się oszukiwać. Bo to jest bez sensu, prawda? Jeśli on nie czuje tego samego… - urwałam, czując gulę formującą się w moim gardle. Zamrugałam kilkakrotnie, aby pozbyć się napływających mi do oczu łez. Nie myślałam, że wypowiedzenie tego wszystkiego na głos, aż tak na mnie zadziała. Odetchnęłam głęboko.
- Jeśli on nie czuje tego samego, to ja nie mam żadnego prawa żądać, aby było inaczej. Czas ustąpić i po prostu się z tym pogodzić.
 Subaru wpatrywał się we mnie ze zdumieniem na twarzy. Zacisnął mocniej palce na moich ramionach, kręcąc głową z niedowierzaniem.
- Czy ty… - jego wypowiedź przerwał dzwonek, ogłaszający, że właśnie rozpoczęła się pierwsza lekcja.
- Wybacz, muszę iść – uśmiechnęłam się do niego przepraszająco.  – I dzięki za wysłuchanie. Miałeś rację, trochę mi lepiej.
 Kiedy już miałam odejść, Subaru złapał mnie za ramię.
- Spotkajmy się podczas długiej przerwy na dachu.

 Lekcje w tym dniu były dla mnie chyba najdziwniejszymi lekcjami odkąd zaczęłam uczęszczać do tej szkoły. A wszystko znowu sprowadzało się do jednej osoby – Ayato. Chociaż, tak jak zwykle, siedziałam w ławce przed nim, to w ogóle nie próbował ze mną rozmawiać, nie opierał nóg na moim krześle, a nawet nie czułam na sobie jego spojrzenia. Kiedy kilkakrotnie zerknęłam po kryjomu w jego stronę, okazywało się, że albo półleży na ławce z czołem opartym na ramionach, albo wpatruje się w jakiekolwiek miejsce, byle tylko nie w moją stronę.  W pewnej chwili napotkałam pytający wzrok Kanato, ale pokręciłam wtedy tylko głową.
 Gdy zadzwonił dzwonek na długą przerwę, od razu poderwałam się z miejsca, żeby udać się na spotkanie z Subaru. Ayato natomiast zakładał właśnie słuchawki, ostentacyjnie odcinając się od świata zewnętrznego.
 Wychodząc z sali niemal dosłownie wpadłam na zmierzającą do niej Yuri. Blondynka ominęła mnie, posyłając mi chłodne, pełne wyższości spojrzenie. Zaskoczona powiodłam za nią wzrokiem. Pewnym siebie krokiem szła w stronę ławki Ayato.
Ha, tym razem na pewno ją zignoruje, pomyślałam. Nie będzie chciał zdjąć swoich słuchawek, jedynie po to by słuchać wywodów tej pustej blondyny.
 Myliłam się. Widząc opierającą się o jego ławkę dziewczynę, Ayato niemal od razu zsunął z głowy słuchawki, by na coś jej odpowiedzieć. W tym momencie Yuri nieznacznie odwróciła głowę w moją stronę, z tryumfującym uśmieszkiem na ustach.
Czując narastającą we mnie złość, zacisnęłam dłonie w pięści i prawie, że biegiem ruszyłam na dach szkoły.

- Jestem – wykrztusiłam, idąc w kierunku Subaru, opierającego się o barierkę otaczającą dach. Wzięłam kilka głębokich wdechów, próbując uspokoić przyspieszony oddech i bicie serca. Wbieganie po schodach nie było ich jedyną przyczyną.
- Widzę. – Białowłosy podał mi kubek z parującym, ciemnym napojem. – Napij się.
 Wdzięczna, uniosłam plastikowe naczynie do ust. Jego zwartością okazała się być słodka kawa z dużą ilością mleka. Taka jaką lubiłam.
- Skąd wiedziałeś?
- Zawsze taką kupujesz  - odpowiedział, wzruszając ramionami.
 Uśmiechnęłam się lekko, stając obok niego. Przed nami rozciągał się widok na pogrążone w ciemnościach miasto. Okres świąteczny już się zakończył, dlatego było teraz o wiele skąpiej oświetlone.
- Więc czemu chciałeś się spotkać?
 Wampir westchnął, co sprawiło, że podniosłam na niego wzrok. Widziałam jak nerwowo pociera kark dłonią.
- Po prostu nie lubię oglądać cię w takim stanie, okay?
- Czyli chciałeś poprawić mi humor?
- A to źle? – mruknął, zaciskając dłonie na poręczy.
- Nie – odpowiedziałam, po czym wybuchłam śmiechem. Subaru uniósł pytająco brwi.
- I co cię tak bawi?!
- Nic, nic… Po prostu ten image buntownika nie zawsze do ciebie pasuje.
- Co masz na myśli?
- Nic konkretnego – wyszczerzyłam zęby w uśmiechu.
- Niech cię…
- Hej, miałeś mi przecież poprawiać humor, więc misja chyba zaliczona, nie? – zapytałam, żartobliwie szturchając go łokciem.
- Mówił ci już ktoś, że za bardzo się z nami spoufalasz? – odgryzł się, czochrając mi włosy.
 Prychnęłam jedynie w odpowiedzi, upijając kilka kolejnych łyków kawy. Dzięki temu, że była gorąca, przyjemnie ogrzewała mi dłonie.
- A właśnie, co chciałeś powiedzieć wtedy przed lekcjami? - przypomniało mi się, że przecież dzwonek zadzwonił w połowie wypowiedzi Subaru.
- …Chciałem zapytać, czy ty naprawdę wierzysz, w to co powiedziałaś?
 Nagle trzymany przeze mnie kubek wydał się na tyle interesujący, że wbiłam w niego wzrok.
- O co ci chodzi?
- Dobrze wiesz, o co. Spisujesz wszystko na straty tylko dlatego, że raz się pokłóciliście? Gdzie twój optymizm i pewność siebie?
- Chyba gdzieś się schowały – mruknęłam. – Sam widziałeś, że Ayato bardzo szybko znalazł sobie pocieszenie po naszej kłótni. Pewnie w ogóle go to nie obeszło. Albo lepiej, stwierdził, że wreszcie ma mnie dość.
- Może ja tu nie mam za wiele do gadania, – zaczął Subaru – ale posłuchaj samej siebie. Ayato ma cię dość? Raczej się obraził, bo mu coś wytknęłaś. Niedługo mu przejdzie.
- No nie wiem…
- Sama zobaczysz.
- Skoro tak mówisz… Ugh, masz rację. Użalam się jak typowa nastolatka ze złamanym sercem.
 Wampir uśmiechnął się, unosząc jeden kącik ust.
- Tak lepiej. Bądź sobą – polecił mi białowłosy.
- Dzięki – uśmiechnęłam się. – Naprawdę potrafisz podnieść mnie na duchu. Jesteś dobrym przyjacielem.
 Subaru otworzył szerzej oczy, zaskoczony. Nie mogłam się powstrzymać i uważając by nie rozlać napoju, przytuliłam się do chłopaka.
- Naprawdę ci dziękuję.
- Nie ma za co – mruknął, ostrożnie odwzajemniając uścisk.

 Tak jak radził mi Subaru (naprawdę potrafi być miły, prawda?) próbowałam się nie dołować przez resztę dnia, gdy Ayato w dalszym ciągu mnie ignorował. Chociaż muszę przyznać, że przychodziło mi to z trudem. Za bardzo się do niego przywiązałam.
 Po powrocie do domu bracia Ayato wciąż posyłali nam podejrzliwe spojrzenia, zerkając to na niego, to na mnie. Czerwonowłosy ich jednak ignorował, a ja wzruszałam jedynie ramionami. Cały posiłek minął nam w takim dziwnym nastroju.
 Laito chyba nie mógł już tego znieść, gdyż gdy wszyscy się rozeszli, zaciągnął mnie do salonu. Nie chciał odpowiedzieć na żadne pytanie, jakie mu zadałam, jednocześnie próbując mu się wyrwać.
- Ćśś, maleńka – powiedział, zatrzymując się nagle i kładąc palec wskazujący na moich ustach.
- Ale…
 W wejściu do salonu zauważyłam Ayato. Przypatrywał nam się, zastygły w bezruchu. Laito również doskonale zdawał sobie sprawę z jego obecności, gdyż zerkając kątem oka w jego stronę, uśmiechnął się przebiegle.
 Niespodziewanie złapał mnie za ramiona i popchnął na kanapę. Krzyknęłam zaskoczona, upadając na plecy. Laito nie tracąc czasu władował się na mnie. Jego twarz znalazła się niebezpiecznie blisko mojej, a jedna dłoń zaczęła się przesuwać  w górę po mojej nodze.
- Co ty robisz?! – wrzasnęłam, kiedy jego palce wsunęły się na nagą skórę pod spódniczką.
 Laito nie odpowiedział, tylko podniósł wzrok na wejście do salonu. Podążając za jego wzrokiem dostrzegłam, jak Ayato z obojętnym wyrazem twarzy odwraca się i odchodzi.
- Hmm… dziwne – stwierdził Laito, podnosząc się jakby nigdy nic, po czym ponownie przeniósł wzrok na mnie. – Co go ugryzło?
 Tym razem to ja nie odpowiedziałam, czując wzbierające w oczach łzy. Wszystkie rady Subaru szlag trafił. Poczułam ukłucie bólu w klatce piersiowej, gdy zaszklonymi oczami wpatrywałam się w miejsce, w którym jeszcze przed chwilą stał Ayato. Obraz jego obojętnej miny nie opuszczał moich myśli.
- Hej… zaczekaj, maleńka! – zawołał za mną Laito, gdy puściłam się biegiem po schodach. Po moich policzkach zdążyły już popłynąć łzy i naprawdę musiałam uważać, aby nie potknąć się na żadnym stopniu. Wciąż odtwarzałam w myślach scenę sprzed chwili. Myślałam, że może jakoś zniosę ignorowanie mnie przez Ayato, jeśli ma mu to minąć, ale takiego zachowania… takiej obojętności się nie spodziewałam. Gdy wpadłam do swojego pokoju, łzy całkowicie przesłoniły mi pole widzenia i bezsilnie osunęłam się na podłogę. Przez długie minuty nie potrafiłam opanować spazmatycznego szlochu. To jedno spojrzenie zabolało mnie bardziej niż wszystko do tej pory…