Diabolik Lovers: Rozdział 26

Proszę, proszę, drodzy, niecierpliwi czytelnicy, trzymajcie najnowszy, świeżo napisany rozdział. Mam nadzieję, że się spodoba.
Natsuki została porwana przez Richtera, wuja braci Sakamaki. Co wampir dla niej przygotował? Czy jego bratankowie zorientują się, co jest grane nim będzie za późno? Przekonajcie się sami~

Tortury

    Nie wiedziałam, ile czasu minęło, ale wyglądało na to, że zbliżał się poranek, ponieważ mrok panujący w celi zaczął się nieznacznie przerzedzać. Podniosłam głowę i spróbowałam zmienić pozycję, pomimo krępujących mnie sznurów, aby choć odrobinę ulżyć swojemu zesztywniałemu ciału. 

Więc musiałam jednak jakimś cudem przysnąć…
 Zastanawiałam się, czy chłopcy zorientowali się już, że coś jest nie w porządku i czy w ogóle się tym przejęli. Bałam się. Okropnie się bałam.
Jeśli nikt po mnie nie przyjdzie…
Naprawdę nie chciałam myśleć o tym, jakie tortury może przygotować dla mnie Richter, byle tylko osiągnąć swój chory cel. Na samo wspomnienie jego upiornego śmiechu czułam obezwładniający strach. Musiałam coś wymyślić. Musiałam jakoś się stamtąd wydostać. Ale nie miałam żadnego pomysłu. Nawet gdyby jakimś cudem udało mi się pozbyć sznurów, nie miałam najmniejszych szans, aby wydostać się z budynku strzeżonego przez Richtera. W dodatku wspominał coś o wspólnikach… Kogo mógł mieć na myśli? Kto jeszcze pragnąłby wskrzeszenia Cordelii? Chyba nikt zdrowy na umyśle.
- Jak ci minęła noc? – zapytał Richter w tej samej chwili, w której się pojawił.
- Świetnie – sarknęłam, patrząc na niego spode łba.
- To bardzo dobrze – uśmiechnął się mało sympatycznie, przyglądając mi się.
- Ale wiesz… musiałabym skorzystać z toalety.
Brwi wampira uniosły się w zdziwieniu.
- Co? – zapytał, spoglądając na mnie jak na wariatkę.
- To co słyszałeś. Mam potrzebę skorzystania z toalety, a wątpię, żeby Cordelia była zachwycona, gdyby jej nowe ciało, no wiesz…
Richter potrząsnął głową z niedowierzaniem.
- Kobiety… Tylko bez sztuczek, rozumiesz?
 Szybkim ruchem noża wyjętego z kieszeni płaszcza przeciął więzy na moich ramionach, ale nim zdążyłam je chociażby rozprostować, związał je ponownie, tym razem z przodu. Następnie uwolnił moje nogi i szarpnięciem za związane nadgarstki podniósł mnie z krzesła. Moje nogi były jednak tak zdrętwiałe, że ledwo stałam o własnych siłach.
Richter położył swoje łapsko na moim karku i w ten sposób wyprowadził mnie z celi, a następnie z pomieszczenia na długi korytarz pogrążony w mroku rozpraszanym gdzieniegdzie przez pojedyncze, niewielkie lampy. Po obu stronach korytarza znajdowały się identyczne drewniane drzwi. Moja cela znajdowała się na samym jego końcu.
 Wampir zatrzymał się, otwierając przede mną drzwi do niewielkiego pomieszczenia.
- Szybko – mruknął, popychając mnie do przodu.
- Może byś się chociaż odwrócił? – rzuciłam, gdy zdałam sobie sprawę, że Richter nie zamierza zamknąć drzwi. W odpowiedzi posłał mi złowrogie spojrzenie i odwrócił się na progu, plecami do mnie.
 Odetchnęłam z ulgą, po czym rozejrzałam się po pomieszczeniu, które miało najwidoczniej pełnić rolę łazienki. Szczerze mówiąc to od samego patrzenia na muszlę klozetową, której bliżej było do wiadra, odechciało mi się załatwienia swojej potrzeby fizjologicznej. Zamiast tego przeniosłam wzrok na inne wiadro, stojące pod zardzewiałym kranem. Spróbowałam odkręcić kurek i po krótkiej szarpaninie do wiadra zaczął spływać wąski strumyczek. Z ulgą nabrałam wody w dłonie, obmyłam twarz, a na koniec wypiłam kilka łyków chłodnej cieczy.
 Zakręciwszy kran rozejrzałam się szybko za czymś, co mogłoby się nadać na broń. Mój wzrok spoczął na złamanym trzonku, zapewne pozostałości po jakiejś miotle. Zerknęłam przez ramię i gdy upewniłam się, że Richter wciąż nie patrzy w moją stronę, zacisnęłam drżące dłonie na drewnie. Chciałam schować trzonek pod ubranie, ale… niestety nie doceniłam wampira.
- A co tam ciekawego trzymasz? – usłyszałam tuż przy swoim uchu. Richter wyrwał kijek z mojej dłoni, patrząc na mnie z politowaniem. – Myślałaś, że będziesz w stanie coś mi tym zrobić? Naprawdę jesteś naiwna – to mówiąc wziął szybki zamach i uderzył mnie otwartą dłonią w twarz.
 Siła uderzenia posłała mnie na ścianę, w którą uderzyłam boleśnie głową. Osunęłam się na podłogę, słysząc dzwonienie w uszach i widząc kolorowe plamki przed oczami.
- Wstawaj – syknął Richter, zaciskając palce na moich włosach i pociągając za nie mocno, aby zmusić mnie do wstania. Ponownie tak jak mnie przyprowadził, z dłonią na karku, tak samo teraz zaprowadził mnie z powrotem do celi. Wepchnął mnie do środka, a ja, potykając się o własne nogi, upadłam na kolana. Jednak wampir na tym nie poprzestał. Całkiem powalił mnie na podłogę i przygwoździł do niej, wbijając kolano w mój brzuch. Kiedy spróbowałam się bronić, jedną dłoń zacisnął na moich związanych nadgarstkach, a drugą wyjął srebrne pudełeczko z płaszcza. Tym razem wydobył z niego strzykawkę wypełnioną mętnym płynem.
- Puszczaj mnie! – wrzasnęłam rozpaczliwie. – Przestań!
 Ale wampir był głuchy na moje błagania. Bez ceregieli zatopił igłę w moim ramieniu i nacisnął tłok. Wstał, po całkowitym opróżnieniu strzykawki.
- Może to cię czegoś nauczy – i z tymi słowy zniknął.
 Na początku nie wiedziałam, jaki skutek miała wywołać wstrzyknięta mi substancja. Leżałam po prostu na kamiennej posadzce wpatrując się w ciemny sufit. I wtedy zalała mnie nagła fala bólu.

***

 Zaczynało już świtać, kiedy niepokojące uczucie wewnątrz Ayato zaczęło narastać. Wampir tracił również cierpliwość. Natsuki nie odebrała ani jednego telefonu od Subaru. Nie dała również żadnego innego znaku życia. Ayato miał już się odezwać, ale uprzedził go Subaru, gwałtownie podrywając się ze swojego fotela.
- Mam dość! – oznajmił, spoglądając na starszych braci. – Wy róbcie, co chcecie. Ja idę jej szukać.
 Shuu, który dołączył do nich niedawno, gdy obudzili go swoją kłótnią, przestał głaskać rudego kota śpiącego na jego kolanach. Podniósł wzrok z pewnym zaciekawieniem czającym się w niebieskich tęczówkach.
 Ayato poszedł w ślady Subaru i również podniósł się ze swojego miejsca. Wcisnął dłonie do kieszeni czarnej kurtki.
- Ja też – powiedział krótko.
Jego wzrok natknął się na Laito, który uśmiechnął się do niego znacząco. Ayato zmrużył oczy, odwracając głowę. Tymczasem jego rudowłosy brat także wstał.
- Ja też idę.
- I ja – dodał cicho Kanato, splatając palce na brzuszku Teddy’ego.
 Ayato przeniósł wzrok na jedynego siedzącego jeszcze wampira, Shuu. Kącik ust blondyna drgnął nieznacznie. Ku zdziwieniu wszystkich, Shuu odłożył kota i dołączył do nich.
- No to ja też.
- A na mnie nie liczcie – zastrzegł Reiji, stając na szczycie schodów. – Zostaję tutaj.
- Jak wolisz – Laito rozłożył ramiona. – Damy sobie radę i bez ciebie.
- Przygotuj samochód – rozkazał tymczasem Shuu lokajowi, stojącemu w kącie.

 Wysiedli na niewielkim parkingu znajdującym się za budynkiem kościoła.
- To tutaj? – upewnił się Laito, spoglądając pytająco na Subaru.
- Tak, to najbliżej położony kościół katolicki.
 Ayato zignorował ich i skierował się prosto do wejścia. Bez namysłu pchnął drewniane drzwi, wkraczając w mrok wypełniający kościół.
- Natsuki? – zawołał, przeczesując wzrokiem wnętrze budowli. Nigdzie jednak nie widział żywej duszy. – Natsuki!
- Chyba się spóźniliśmy – stwierdził Kanato, spoglądając na witraże w oknach.
- Cholera! – warknął Subaru, uderzając pięścią w jedną z kolumn.
- To nie jest miejsce na przekleństwa, Subaru – Laito klepnął białowłosego w ramię.
- To nie jest czas na żarty!
- Ciszej – mruknął Shuu.
Ayato, nie słuchając rozmowy braci, ruszył między rzędami ławek, rozglądając się uważnie.
- Subaru, zadzwoń do niej jeszcze raz – polecił, nawet się nie odwracając.
- Ale ona…
- Po prostu zadzwoń!
 Białowłosy bez słowa sięgnął po komórkę i ponownie wybrał numer telefonu dziewczyny.
- Nie odbie… - urwał, gdy wnętrze kościoła rozświetliło w jednym miejscu jasne światło, a do ich uszu dotarł charakterystyczny dźwięk urządzenia wibrującego na drewnianej powierzchni.
 Ayato, podążając za światłem i odgłosem, wsunął się do jednej z ławek i podniósł z niej telefon. Zacisnął usta w wąską linię, chowając komórkę do kieszeni kurtki.
- Chwila, czujecie ten zapach? – zapytał nagle Laito.
- Musieli ją tym odurzyć – odparł Shuu.
- Tylko kto mógł chcieć ją porwać? – Subaru zacisnął dłonie w pięści. – Bo to, że została porwana to już jasne.
Bracia spojrzeli po sobie w milczeniu, zastanawiając się nad tym pytaniem.
- Myślicie, że mógł to być… - zaczął Kanato.
- Staruszek? – dopowiedział Laito. – Wątpię.
- Jeszcze nigdy nie zrobił czegoś bezpośrednio – burknął Subaru.
Laito przytaknął, a Ayato jedynie spochmurniał jeszcze bardziej.
- Więc kto? – Głos Ayato był cichy, ale wyraźnie przepełniony złością.
- Wreszcie włączyłeś się w sprawę? – Laito oparł dłoń na biodrze, uśmiechając się krzywo.
- Zamknij się.
- Przykro mi, braciszku. Ale do tej pory zachowywałeś się jak dupek – kontynuował spokojnie rudowłosy. – A rola rodzinnego dupka nie należy do ciebie, tylko raczej do Reijiego. No, ewentualnie do mnie.
- Powiedziałem, żebyś się zamknął!
- Nie kłóćcie się, tylko myślcie – pouczył ich spokojnie Shuu.
- Taa… Kto mógłby zrobić coś takiego… - Subaru skrzyżował ramiona. – Kto mógłby czegoś od niej chcieć…
- Jakieś pomysły? – Laito uniósł pytająco brwi, spoglądając po kolei na każdego z braci.
- Może… Mukami? – mruknął Kanato, podnosząc wzrok znad głowy swojego misia.
- Mukami? – Laito postukał palcami w ramię, zastanawiając się. – W sumie to możliwe. Ostatnio coraz więcej się przy niej kręcili…
Kanato skinął głową.
- Szczególnie Kou i Ruki.
- Tylko po co mieli by to robić? – wtrącił Shuu.
- Mam gdzieś, po co – Subaru uderzył pięścią w otwartą dłoń. – Trzeba to sprawdzić.
 Ayato wodził wzrokiem po braciach, wciąż czując narastający w nim niepokój. Jeszcze nigdy nie czuł się tak… poddenerwowany? Niepewny?
Czyżbym się… martwił?
- Tylko jak to zrobimy? – zapytał. – Po prostu wedrzemy się do ich posiadłości?
- A  co jeśli stawią opór? – Kanato oparł głowę na łebku pluszowej zabawki.
- Mamy przewagę – Subaru wzruszył ramionami.
- Hmm… a ja chyba mam pomysł – oznajmił Laito, pocierając podbródek dłonią. Ayato oraz pozostali spojrzeli na niego z wyczekiwaniem.

***

 Ból był okropny, wprost nie do zniesienia. Rozlał się po moim ciele, zatapiając mnie w sobie doszczętnie. Palił skórę, rwał w mięśniach, szarpał narządy wewnętrzne. Czułam jakby ktoś wlał we mnie kwas. Wiłam się po podłodze, wierzgałam nogami, ryłam paznokciami po kamiennej podłodze. I krzyczałam, wrzeszczałam, wyłam, nie mogąc znieść trawiącego mnie bólu.
 Kiedy  zniknął, zdążyłam już ochrypnąć. Czułam tępe pulsowanie w każdym kawałku ciała. Pot spływał mi po twarzy, mieszając się ze łzami. Dyszałam, opierając czoło o chłodne kamienie. Wreszcie opadłam na plecy, czując jak moje ciało drży niekontrolowanie. Tak silnego bólu jeszcze nigdy nie czułam. Nie wiem, co Richter mi wstrzyknął, ale było to okropne przeżycie. Nikomu bym tego nie życzyła. Nawet nie wiem kiedy, wycieńczona po nagłym ataku ponownie straciłam przytomność.

 Otaczała mnie całkowita ciemność. Nie widziałam zupełnie niczego. Mrokowi dodatkowo towarzyszył przeszywający chłód.
- Halo? – zawołałam, a mój głos poniósł się echem. – Jest tu ktoś?
 W tej samej chwili wyczułam za sobą czyjąś obecność. Usta niemal musnęły moje ucho, wypowiadając słowa:
- Dawno się nie widziałyśmy, prawda, skarbie?
 Odwróciłam się gwałtownie, a z ciemności wynurzyła się uśmiechnięta twarz Cordelii.
- Jaka szkoda – prychnęłam.
 Wampirzyca uśmiechnęła się jeszcze szerzej, dotykając mojej twarzy swoimi długimi, chłodnymi palcami.
- Bolało, prawda? – zapytała, udając troskę i współczucie.
- Troszeczkę – odparłam, cofając się o krok.
- Wiesz, wystarczy, że mnie zaakceptujesz, a to wszystko się skończy.
- Nie, dziękuję – uśmiechnęłam się. – Obejdzie się.
- Skoro tak twierdzisz… - Cordelia rozłożyła ręce. – Jeszcze zmienisz zdanie – po tych słowach zniknęła.