Diabolik Lovers: Rozdział 27

Moi kochani czytelnicy, dziękuję wam za to, że poświęcacie swój czas, aby czytać i komentować opowiadania. Cieszy mnie to, że tak wam się podobają. Jednakże chciałabym was prosić o cierpliwość i wyrozumiałość. Pomimo tego, że są wakacje, mam swoje inne zajęcia. Jeśli kolejny rozdział sie nie pojawia, to nie dlatego, że robię wam na złość, ale po prostu najwyraźniej jeszcze go nie skończyłam. Tak więc, jeszcze raz, proszę was o cierpliwość. A teraz przechodząc do rozdziału... Natsuki jest torturowana przez Richtera. Jak to zniesie? Kim są jego tajemniczy wspólnicy? Na jaki pomysł wpadł Laito?
Życzę miłego czytania ^^

Ratunek

 Leżałam na podłodze celi, wpatrując się pustym wzrokiem w zakratowane okienko. Pod plecami czułam chłód kamiennej posadzki. W całej celi było zimno, a sytuacji wcale nie polepszała wciąż trwająca zima. Nie mogłam ogrzać się nawet chociażby przez pocieranie skóry dłońmi, gdyż te nadal miałam związane.
Przynajmniej nie pada.
 Minęło pewnie zaledwie kilka, maksymalnie kilkanaście godzin od mojego porwania, a ja już byłam ledwo żywa. Nie wiedziałam, ile jeszcze byłabym w stanie wytrzymać takie tortury w wykonaniu Richtera oraz Cordelii, szepczącej mi wciąż do ucha. Chciała, żebym się poddała i zaakceptowała jej dominację w swoim umyśle. Nie miałam jednakże zamiaru tego robić. Wolałabym zginąć niż oddać swoje ciało tej wiedźmie.
 Czas się wlókł, a nikt nie przychodził mi z pomocą. Zaczynałam tracić nadzieję, że do takowej wytrzymam.
Może naprawdę na to zasłużyłam…
 Moje myśli co jakiś czas odbiegały w stronę braci Sakamaki, a już w szczególności w stronę Ayato. Wspominałam wszystkie te wspólne chwile, a również to, jak zmieniały się moje relacje z poszczególnymi braćmi. Na początku traktowali mnie jak ofiarę, później zaczęłam wyczuwać rodzącą się między nami więź. Nie miałam pojęcia, jak postrzegali to chłopcy, ale ja uważałam, że zbliżyliśmy się do siebie. W mniejszym lub większym stopniu poznałam każdego z nich. W końcu z czasem, zrozumiałam ich bardziej i wszystkich polubiłam, nawet sztywnego Reijiego.
Szczególnie do jednego zbliżyłam się bardziej niż do reszty… Ayato. Nigdy bym nie pomyślała, że mogłabym zakochać się w kimś takim. Szkoda tylko, że do tej pory nigdy nie wyznał mi swoich prawdziwych uczuć. Nie wiedziałam, czy w ogóle kiedyś tego doczekam.
Jestem głupia.
 Zamknęłam oczy. Przeklinałam samą siebie za swoje zachowanie, za swoją głupotę. Tak bardzo żałowałam, że z nim nie porozmawiałam, że w ogóle się z nim pokłóciłam. Wolałabym mieć w tej chwili same dobre wspomnienia w głowie, wolałabym nie żałować niczego. Ale cóż… czasu nie da się cofnąć, tak samo, jak swoich błędów.
Jeśli to przeżyję… przeproszę go, postanowiłam w myślach.
 W tej samej chwili usłyszałam kroki odbijające się echem od ścian niewielkiego pomieszczenia. Drgnęłam, otwierając oczy.
- Jeszcze się trzymasz? – Richter posłał mi pełne zdziwienia spojrzenie.
- Przepraszam, że cię rozczarowałam – prychnęłam, podnosząc się do pozycji siedzącej, aby lepiej go widzieć.
- Och, i masz siłę pyskować?
- Jak widać – siliłam się na swobodny ton, mimo, że cała drżałam.
- Chyba trzeba cię nauczyć szacunku dla starszych, co?
Przełknęłam ślinę.
- Nie sądzę, aby to było konieczne…
- Nie pytałem cię o zdanie.
 Wampir pociągnął za moje związane nadgarstki, zmuszając mnie do wstania. Zrobił to jednak jedynie po to, by czubek jego buta mógł uderzyć mnie w brzuch i posłać na ścianę. Nie było to zwykłe kopnięcie, lecz kopnięcie wampira. Przekonałam się o tym boleśnie, gdy po zetknięciu ze ścianą, coś nieprzyjemnie chrupnęło. Skrzywiłam się, zagryzając mocno wargę, by nie krzyknąć.
- I jak? Masz mi teraz coś do powiedzenia? – Richter spoglądał na mnie z góry, z sadystycznym uśmiechem wykrzywiającym jego usta. – No dalej, podnieś się!
 Zacisnęłam zęby i choć dygotałam na całym ciele, udało mi się dźwignąć na czworaka.
- Brawo! – wrzasnął wampir, przewracając mnie brutalnie na plecy. W jego dłoni błysnął nóż. Krew odpłynęła mi z twarzy. – A teraz sobie grzecznie poleżysz. I ani drgnij, jasne?
 Tym razem byłam zbyt przerażona, żeby grać. Potulnie patrzyłam jak wampir kucnął obok mnie, wsunął ostrze noża pod moją koszulkę, a następnie powoli ją rozcinał. Zatrzymał narzędzie tuż przed moją twarzą, jego koniuszkiem napierając na skórę na moim gardle. Wstrzymałam oddech.
- Grzeczna dziewczynka – Richter uśmiechnął się, ukazując swoje kły. – Nie można było tak od początku?
 Schował nóż, napawając się widocznie moim strachem. Gdy wyciągnął z kieszeni srebrne pudełeczko, już wiedziałam co mnie czeka. Ale nie próbowałam się opierać. Wiedziałam, że byłoby to bezcelowe.
 Strzykawka z mętną cieczą wbiła się w moje ciało i nim kropla krwi z mojej szyi zdążyła skapnąć na podłoże, zawładnął mną potworny ból.

***

 Ayato przyglądał się potężnemu budynkowi, przed którym się znaleźli. Rezydencja Mukami. Nie była ona tak ogromna, jak ich dom, ale i tak robiła wrażenie, wyraźnie odcinając się od okolicy.
- Jesteś pewny, że to dobry pomysł? – Ayato spojrzał z powątpiewaniem na swojego rudowłosego brata.
- Oczywiście – Laito skinął z przekonaniem głową. – Na pewno lepsze to, niż zwykłe wpadnięcie do środka bez żadnego planu.
- Czy możemy wreszcie przejść do działania? – warknął zniecierpliwiony Subaru.
- A co jeśli jednak jej tu nie ma? – zapytał Kanato, zerkając na swoich braci. Nawet teraz trzymał w ramionach swojego ulubionego misia.
No właśnie, co jeśli jej tu nie ma?
Ayato nie wiedział czy wolałby, żeby była tutaj, czy może raczej gdzieś zupełnie indziej. Z jednej strony, na pewno odczułby ulgę, gdyby to właśnie tutaj ją znaleźli, ale z drugiej…
- Nie dowiemy się póki nie sprawdzimy! – Subaru już wyraźnie tracił cierpliwość, zaciskając nerwowo dłonie w pięści.
- W tym wypadku zgodzę się z Subaru – odezwał się milczący do tej pory Shuu.
- Tak, tak, już zaczynamy – Laito zerknął na fioletowookiego brata. – Kanato, czyń honory.
- Jasne – westchnął Kanato, kucając przed jednym z wielu krzaków róż, które ciągnęły się wzdłuż całego dziedzińca, niemal aż pod samo wejście do budynku rezydencji. Z kieszeni spodni wyjął pojedynczą zapałkę i odpalił ją, pocierając jej główką o bruk. Jednak płomień, którym się zajęła nie miał zwyczajnej, pomarańczowej barwy, lecz fioletową.
Kanato wrzucił płonącą zapałkę w róże i już po chwili buchnął z nich fioletowy ogień. W mgnieniu oka w ślady pierwszego poszły pozostałe krzaki, zapalając się kolejno od siebie nawzajem. Piątka braci Sakamaki obserwowała jak płomienie po obu stronach dziedzińca sięgają co raz wyżej i wyżej, tworząc coś w rodzaju niezwykle widowiskowego tunelu.
- Zadowolony? – Kanato zwrócił się w stronę Laito, który przytaknął z uśmiechem.
- Teraz pozostaje nam tylko chwilę poczekać… O proszę, jednak nie musimy nawet czekać.
 W tej samej chwili bowiem drzwi rezydencji otworzyły się z trzaskiem i wybiegł przez nie rozwścieczony Yuma. Zatrzymał się kilka metrów przed braćmi Sakamaki, obrzucając ich złowrogim spojrzeniem.
- Czego chcecie? – warknął, nad wyraz nieucieszony z powodu tej wizyty.
 Shuu wysunął się naprzód, wbijając spokojne, pełne opanowania spojrzenie w Yumę. Nawet nie drgnął, gdy drugi wampir to odwzajemnił.
- Gdzie ona jest? – zapytał, nie odrywając od niego wzroku.
- Niby kto?!
- Dobrze wiesz o kim mówię.
- Tak się składa, że nie mam pojęcia – prychnął Mukami, krzyżując ramiona.
- Natsuki – zaczął Ayato. – Gdzie…
- Gdzie ona jest?! – wtrącił się Subaru.
- A, ona – przez twarz Yumy przemknął krótki uśmieszek. – Zgubiła się wam? Jaka szkoda…
- Jeśli nie powiesz nam, gdzie ją przetrzymujecie – tym razem głos zabrał Laito – to Kanato z przyjemnością  sfajczy ci cały ogród, prawda, Kanato?
- Mówię wam, debile, że jej tutaj nie ma! A ty, knypku, odwal się od tych roślin!
Kanato jedynie zmarszczył brwi, słysząc nawiązanie do swojego wzrostu, po czym machnięciem ręki sprawił, że ogień wystrzelił jeszcze wyżej. Tymczasem, jego braci spojrzeli po sobie, po czym zgodnie przenieśli się do budynku.

 Obudziłam się w chwili, gdy poczułam, że czyjeś ramiona obejmują moje ciało i unoszą je w powietrze. Zamrugałam kilkakrotnie, ale nadal miałam problem z odzyskaniem ostrości widzenia, czy chociażby skupienia wzroku w jednym punkcie. W głowie natomiast narastał mi pulsujący ból. Jęknęłam cicho.
- Ćśś, wszystko w porządku.
 Otworzyłam szerzej oczy, zaskoczona dźwiękiem znajomego głosu.
- R…Ruki? – wykrztusiłam, próbując dojrzeć jego twarz. Zrezygnowałam jednak z tego, czując nadchodzące mdłości. Zacisnęłam powieki.
- Co się dzieje? – zapytałam, ale Ruki nie zdążył mi odpowiedzieć.
- Co ty wyprawiasz, Mukami? – usłyszałam wołanie Richtera.
- Zabieram ją do siebie.
- Z jakiego powodu?
- A jak myślisz? – głos Rukiego nabrał nieprzyjemnego brzmienia. – Nie widzisz, jak ona przez ciebie wygląda? Nie taka była umowa.
Umowa? Czyli Richter współpracował z… Mukami?
Richter zaśmiał się tym swoim paskudnym śmiechem, którego w ciągu ostatnich godzin nasłuchałam się zdecydowanie za wiele.
- Umowa? Gówniarzu, myślisz, że naprawdę miałem zamiar się z niej wywiązać? Co, myślałeś, że wam pomogę? Jesteś tak samo naiwny jak i ona.
- Ty draniu… - wysyczał Ruki, mocniej przyciskając do siebie moje ciało. – Więc jaki jest twój cel?
Lecz tak jak wcześniej ja, tym razem to Ruki nie doczekał się odpowiedzi.
- Ruki! Mamy problem! – oznajmił Kou, dobiegając do naszej trójki. A raczej dwójki, gdyż Richter zniknął w tym samym momencie.
- Jaki?
- Sakamaki się pojawili. Jeden z nich podpalił ogród. Yuma się teraz nimi zajmuje… Co jej się stało?!
Sakamaki?
Moje serce od razu zabiło szybciej, słysząc to jedno nazwisko.
- Richter przesadził. Zabieram ją do siebie, a ty ściągnij Azusę.
- Robi się!
Chwyciłam ciemnowłosego za koszulkę.
- Ruki, ja… chcę do domu – powiedziałam.
- Wybacz, ale nie mogę spełnić twojej prośby, Ewo.
- Ewo? – powtórzyłam zbita z tropu. – O czym ty mówisz?
Zamiast odpowiedzieć, Ruki powtórzył, że wszystko jest w porządku.
 Jako, że nie miałam sił na to, by z nim walczyć czy też mu się opierać, pozwoliłam by Ruki wyniósł mnie z podziemi i zaniósł do jednego z pokoi na wyższym piętrze. Tam ułożył mnie delikatnie na łóżku, jednakże, nie rozwiązał mi nadgarstków.
- Zostaniesz tutaj. Azusa ci potowarzyszy – oznajmił, machając ręką na swojego brata, który stał gdzieś poza polem mojego widzenia.
- Ale ja… ja chcę do… - skrzywiłam się, walcząc z mdłościami.
- Niedługo wrócę – zapewnił Ruki, opuszczając pokój. Usłyszałam jeszcze szczęk zamykanych na klucz drzwi, po czym zostałam sam na sam z Azusą, który przysiadł na skraju łóżka.
- Hej, Ewo – zagadnął, używając tego samego imienia co Ruki. – Jesteś masochistką czy sadystką?
Nie odpowiedziałam. Chcąc odciąć się od tego wszystkiego, zamknęłam oczy.

 Rozdzielili się na dwie grupy. Ayato oraz Subaru mieli przeszukać niższe piętra, natomiast Shuu i Laito wyższe. Kanato pozostał na zewnątrz, aby odciągać uwagę Yumy. Wszystko przebiegało według planu Laito.
 Ayato kierowany dziwnymi przeczuciami przemierzał biegiem korytarz w podziemiach rezydencji. Subaru bez słowa podążał za nim, rozglądając się czujnie na boki. Wreszcie im oczom ukazały się jedyne otwarte drzwi. Bez wahania wbiegli do środka.
 Przekroczywszy próg, Ayato zobaczył otwartą, niewielką, ale pustą celę. W powietrzu wyczuł znajomą woń krwi, a na podłodze znalazł czerwoną kokardę, charakterystyczną dla damskiego mundurku ich szkoły. Gdyby jego serce normalnie funkcjonowało, zapewne teraz zaczęłoby pracować na wyższych obrotach.
- Była tutaj.
- Ale gdzie może być teraz? – zapytał Subaru, stojąc w wejściu do pomieszczenia. Ayato zacisnął dłoń na kokardzie.
- Musimy ją znaleźć.
 Biegiem wrócili na parter, gdzie zastali Rukiego, opartego o balustradę przy schodach.
- Chyba nam się tu jakieś szczury zalęgły… - westchnął na ich widok. – Nie dość, że podpalacie spokojnym ludziom ogród, to jeszcze włamujecie się do domu… Co za brak kultury.
- Gdzie ona jest? – Ayato od razu przeszedł do sedna, piorunując wzrokiem ciemnowłosego.
- A o kim mówisz?
- Nie zgrywaj idioty – warknął Subaru. – Wiemy, że tu jest!
- Wciąż nie mam pojęcia o kim…
Zanim Ruki zdążył dokończyć swoją wypowiedź, pojawił się przed nim Subaru, wymierzając cios wprost w jego twarz. W ostatniej chwili zrobił jednak unik, jedynie po to, by zostać przypartym do ściany przez Ayato.
- Gadaj! – rozkazał zielonooki, przyciskając ramię do szyi Rukiego.
- Chciałbym – wykrztusił tamten – ale jak już mówiłem, nie wiem, o co wam chodzi.
- Znaleźliśmy ją!
 Ayato poderwał głowę. Na schodach stał Laito, machając do niego gorączkowo.
- Masz szczęście – wysyczał do ciemnowłosego, po czym puścił go i ruszył po schodach. – Zajmij się nim, Subaru!

 Ayato poświęcił jedynie ułamek sekundy, aby spojrzeć na Shuu stojącego nad nieprzytomnym Azusą, po czym przeniósł swój wzrok na odnalezioną Natsuki. Nie widział jej zaledwie kilkanaście godzin, więc trudno było mu uwierzyć w to, w jakim stanie się znajdowała.
 Była nieprzytomna. Miała związane nadgarstki, bledszą niż zazwyczaj skórę pokrytą śladami zaschniętej krwi, połamane paznokcie, rozciętą koszulkę…
 Ayato zacisnął usta, podnosząc ostrożnie jej bezwładne ciało. Był wściekły, bardzo wściekły. Ale w tej chwili wolał ją po prostu stamtąd zabrać. Z zaciętym wyrazem twarzy przycisnął jej drobne ciało do swojej klatki piersiowej i powiódł wzrokiem po pozostałych.
- Wracamy.